Θυμάμαι την πρώτη μου επιρροή που ήταν το the wall των pink Floyd, όταν κυκλοφόρησε ήμουν 11 χρονών μόλις είχα αρχίσει να ακούω μουσική, τα πιο πολλά παιδιά σε αυτή την ηλικία αρχίζουν να ασχολούνται με τη μουσική, ήταν καλοκαίρι μόλις είχα τελειώσει το δημοτικό και το φθινόπωρο θα πήγαινα γυμνάσιο… παντού παιζόταν τότε το the wall … κάποιοι στίχοι του με επηρέασαν όσο τίποτα άλλο για εκείνη την εποχή ήταν έκφραση για της ανησυχίες μου, πρώτη φορά άκουγα κάτι που μίλαγε στην καρδιά μου. 
Another Brick in the Wall Part 2 (Waters) 3:56
We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.
Κάπως έτσι άρχισε το δικό μου ταξίδι με τη μουσική, που τελικά με έκανε να τη διαλέξω για σύντροφο, σε ολόκληρο το υπόλοιπο της ζωής μου.
Από τότε ήταν ο μοναδικός μου φίλος που δεν θα τον έχανα , δεν θα με πλήγωνε, θα με καταλάβαινε, θα μίλαγε αυτός πια για μένα …
Έτσι λοιπόν έγινε
Άρχισα να ψάχνω υλικό, η πρώτη μου κασέτα που θυμάμαι ήταν μια Maxell 60αρα και είχε μέσα το Highway to Hell από τους AC/DC…
αυτό ήταν η αρχή για να καταλάβω πιο κλάδο θα ακολουθούσα στης σπουδές μου, φυσικά αναφέρομαι στο … HEAVY METAL
Ήταν δύσκολες και πολύ καταπιεστικές εποχές, και δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να εκφράζει της ανήσυχες και επαναστατικές νέες ψυχές.
Το σήμα των Μotorhead έγινε η σημαία μας.
Τα μαύρα δερμάτινα ρούχα με τα ραφτά στην πλάτη, η κονκάρδες, η μπότες, η ζώνες με της σφαίρες, τα περικάρπια με τα καρφιά, τα φουλάρια, έγιναν ο εξοπλισμός μας.
Στρατιώτες της μουσικής.
Η μάχες γινόντουσαν στα γήπεδα, και είχαμε για κάστρα μας τα club και της κερκίδες των γηπέδων, ανάλογα που έμενε ο καθένας, και πία ήταν η αγαπημένη του ομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου